ИМАГОЛОШКИ РЕФЛЕКСИИ ВО РАСКАЗИТЕ НА ИВО АНДРИЌ | ДИСКУРС И ЕКСКУРС (ЗА КНИЖЕВНОСТА И КУЛТУРАТА), 2017

 Постои едно imago во прозата на Иво Андриќ, кое навистина привлекува внимание. Тоа е опсесивното присуство на Истокот, оној ориентален амбиент, неговиот декоративен мизансцен прекриен со тенката патина на едно дамнешно време, кое босанската касаба од XIX век jа осветлува со таинствена светлина. За многумина критичари Андриќ не бил само раскажувач со романсиерски зафат, "мудар хроничар на балканскиот караказан", туку и балкански рапсод со митска сила и модерен сензибилитет, кој раскажува за минатото, за луѓето и за судбините од ова поднебје. Кај други пак, преовладува мислењето дека сиот свој живот писателот Иво Андриќ пишувал и допишувал една приказна - приказна за отоманска Босна и за нејзините жители - откривајќи го својот однос кон историјата, конфесијата, традицијата. Токму за нив и за историските извори во литературата на овој писател сведочи и неговата докторска дисертација Развојот на духовниот живот во Босна за време на турското владеење (Die En twicklung des geistigen Lebens in Bosnien unter der Einwingung der turkischen Herrschaft), одбранета на Универзитстот во Грац, во 1924 година. Совесно проучувани низ архивите и библиотеките на светот, изворите на оваа дисергација ja откриваат Андриќевата широка културна и оштествена наобразба, поради која може да се каже дека во својот плоден животен и работен век, овој писател и дипломат, видел и запаметил многу. Затоа, и не случајно, делата на Иво Андриќ отсекогаш биле во фокусот на јавноста. Независно дали таа била југословенска, балканска или европска, кон нив се пристапувало со должна почит и внимание. Анализите на неговиот јазичен израз покажуваат дека прозата на овој југословенски нобеловец негува повеќеслоен и поливалентен дискурс кој не би смеел да биде симплифициран зашто, на тој начин би се придушила неговата полифоничност - клучот за разбирањето и демантирањето на некои рецепции кои, во еден не така дамнешен временски контекст, загосподарија со специфични интерпретативни стратегии фалсификувајќи го не само Андриќевиот point of wieu, туку и наративните инстанции во неговите дела, и се во ингерес на една националистичка идеолотија според која Андриќевиот прозен израз литерарно jа отоманизирал Босна, по истиот принцип по кој евроцентричната западна идеологија го ориентализирала Ориентот. Но бидејќи оваа тема бара поширока елаборација, ќе се задржам на една помалку рискантна проблематика.

Имено, ќе останам во рамките на имагогинските раскази на Андриќ кои го прикажуваат контактот меѓу различни нации и култури, начинот на кои тие меѓусебно се доживуваат преку претставите и сликите што ги создаваат едни за други. Тоа се таканаречените авто- и хетеро-слики, најчесто оптоварени со клишеа, предрасуди и стереотипи, поради кои на поимот image Мариус-Франсоа Гиајр/Marius-Francois Guyard), Жан-Мари Каре (Jean-Marie Carré) му го придодаде поимот mirage, со значење привид, фатаморгана или лажна слика. Тоа ни кажува дека нема предрасуди за Истиот, туку само за Другиот, за Туѓиот и Различниот кој, во зависност од исклучителните историски сигуации: војните, миграциите, ропствата, може да биде доживеан или како супериорен или како инфериорен. А тоа ги засилува стереотипните однесуваьа, поточно го стимулира формирањето конструкции и судови за другите народи, за нивниот јазик, вера и традиција, со сиот колонијален или постколонијален багаж кој оди заедно со тоа предубедување. Затоа и велиме дека претставата за Другиот, говорот за него, го покажува односот на силите меѓу различните културни системи, сиот оној социо- историски контекст во кој се впишани претпоставените идеолошки и културни матрици. И бидејќи овој прилог ќе се движи во зададените временски рамки од петнаесетина години (1925-1941), во кои настанале серија имаготипски раскази на Иво Андриќ, ке се послужам со еден цитат од расказот „Труп", во кој фра Петар, спротивставувајќи jа неговата слика, вака ја започнува приказната за другиот, туѓиот, инаквиот:

„Таков е Турчинот - вели тој. - Исечи го на парчиња, секое парче од телото пак му живее за себе. И последнист драм месо му се мрда исто онака и лази во иста насока во која би се движел живиот и целиот Турчин. А крстениот човек е како срча: ке го чукнеш на едно место, а тој се раздробува на парчиња, и за него нема ни лек ни поправка" (Андриќ 1977: 111).

Сметам дека нема да биде претерано ако се согласам со проследувачите на Андриќевото творештво кои сметаат дека неговите дела треба да се разгледуваат во контекст на биографијата, се разбира не во позитивистичка смисла, зашто и самиот Андриќ не сакал такви толкувања, туку во смисла на едно надополнување кое би ги расветлило „темните", амбивалентни петна во неговиот прозен израз. Мислам на комбинирањето неспоиви особини со кои Андриќ ги ублажувал разликите меѓу ликовите отворајќи им простор на хибридните идентитетски структури во своите дела. Со оглед на фактот што неговиот наративен свет е сместен во еден граничен (меѓу)простор, во еден топохрон во кој се вкрстуваат различни имаголошки модели, Андриќевиот светоглед отвора можност за превреднување на националните и културните идентитетски структури. Станува заправо збор за „трет простор", за едно влегување ,,во јадрото" кое ja одредува точката на допир меѓу Истиот и Другиот, jа исцртува границата меѓу културните, историските, половите, па и расните, интелектуалните и социолошките обележја, поради кои некој идентитет се разликува од Другите, но и од нему сличните. И бидејќи ние сме она што не прави различни од секое друго лице (различноста е, впрочем, најглавната карактеристика со која се потврдува посебноста на идентитетот), нашиот идентитет е незамислив без својот алтеритет, не само како негов контрастивен, туку и како конститутивен елемент. Алтеритетот вклучува, атеригетот исклучува. Затоа процесот на формирањето идентитети jа подразбира сликата на Другиот.

Самиот Андриќ е продукт на таа другост, на една специфична, синкретична, безмалу контрадикторна босанско-херцеговска традиција, слика и прилика на нејзината духовна и културна микстура. Таа нашла свој целосен израз во сферата на секојдневниот живот каде што, на еден јазик, се преплетувале четири различни ентитети: бошњачко-муслиманскиот, српско-православниот, хрватско-католичкиот и еврејско-сефардскиот, надополнети (во период од 4 века) и со османлиската, а во еден, вистина краток но значаен период, и со австриската културна матрица. Таа синкретичност дошла како резултат на еден комплексен културно-историски процес кој не останал лишен од етоконфесионалните и кулурните антагонизми на локалниот и специфичен босански микрокосмос, ,,еден предмодерен свет на старински, патријархални вредности, свет на молчаливо и бавно време, затворени судбини и неми трагедии, свет во кој индивидуалната судбина е подредена на тврдите закони и духот на комунитаризмот. Еден конзервативен и конзервиран свет на Босна, во која за грам радост, душа се дава...", вели Иво Ловреновиќ во својата книга за Андриќ (Lovrenovic 2008).

Затоа и инсистирам толку на тој биографски контекст ка Андриќ, оти сликите запаматени од најраното детство, насобраните емоции зачинети со историските збиднувања од неговиот формативен период, го креирале оној специфичен социокултурен и историски background од кој jа црпел тој својата имагинација за луѓего и за топосот на кој со векови се вкротувале различни јазици, религии и традиции. И бидејќи тие слики ja осветлуваат културната парадигма на едно дамнешно простор-време, потенцираните разлики и наметнатите предрасуди укажуваат на можните влијанија што врз поливалентната, мултикултурална слика на босанско-муслиманската касаба од XIX век, би ги извршила некоја конфесионална или патријархална парадигма. Еве една наративна секвенција која на најдобар можен начин го илустрира реченово:

„Почнуваше мирно лето со добро изгледи. Но чаршијата беше загрижена и немирна... По дуќаните оџите опкружени од загрижени и внимателии слушатели, читаат турски весници, ги преведуваат и ги толкуваат. Во магазата на аџи Иво Ливаиќ, фра Грго Мартиновик го чита кришум и го преведува Pester Lloyd, а по дуќаните во Варош, со џебовите полни италијански весници, обиколува Стево Петрановиќ, бивш учител во српското училиште, а сега во служба на италијанскиот конзулат. Во чекор зад него оди чиновникот на австрискиот конзулат, Херкаловиќ, добро облечен и згоен Личанец, и со бирократско достоинство му раскажува секому за своето Царство и за неговата сила и ред. А дукќанџиите од сите четири вери, слушаат, пушат, нишаат со главата, но самите не зборуваат ништо... А притоа секој има своја мисла што не се кажува и се крие, но со која живее секој и за која, кога треба, се бори, се троши и гине" (Андрик 1977: 86 - 87).

Гледаме колку, за разбирањето на феноменот балкански идентитет, е важно прифаќањето на Разликите. Но колку и да успевал да се интегрира, балканскиот субјект во расказите на Андриќ секоташ настојувал да jа задржи и покаже својата Другост, барем преку припадноста кон својата етничка или религиозна културна заедница. Таквите настојувања Амин Малуф (Amin Maalouf) ги нарече племенски концепции на идентитетот, а причините ги виде во минатото. Во случајот на Иво Андриќ и неговата проза, нив ги лоцираме во периодот на отоманското владеење кое по повлекувањето од Балканот продуцирало мноштво хибридни идентитети (како психолошки, идеолошки и геополитички конструкции), видени не само со очите на надворешните други (Европа, Австрија, Турција), туку и со очите на внатрешните други (самите Балканци). Можеби најдобра илустрација за реченово нуди следниов фрагмент од „Чаша" на Иво Андрик. Имено:

„Фра Никола Граниќ... го нарекуваа Мумин, зашто таков турски табиет немаше ни во турското уво, а камоли меѓу крстениот свет и фратрите... како и сите Граниќи, имаше однекаде турска жичка. Беше силен по латински јазик и знаеше турски како малку кој меѓу фратрите и пред и по него" (1977: 138), вели нараторот во овој расказ подвлекувајќи jа идејата дека не постојат култур(ал)но цврсти идентитети, особено не овде, на Балканот, каде што судбините на балканските субејкти се сврзани и со влијанијата од Ориентот и со влијанијата од Окцидентот, иако никогаш, целосно, не му припаѓаат ниту на едниот, ниту на другиот културно-исто-риски контекст. Доживуван како ист а друг за своите, ликот фра Никола Граниќ како да останал надвор од просторот на припадноста потврдувајќи го културниот процеп дефиниран од постколонијалниот теоретичар Хоми Баба (Bhabha) како „културна дисеминација", која го живее и овде, ете, својот помеѓу-момент.

Затоа и сакам да подвлечам дека културите, сами по себе, се нецелосни без Другоста како феномен, како огледало и надополна, бидејќи нема самостојна и хомогена културна рамка - таа е хибрид од вредности и верувања. Еве уште еден пример од Андриќевиот расказ „Труп" со кој се потврдува реченово, но од една поинаква перспектива. Имено, кога Фра Петар ja раскажува својата приказна за Челеби Хафиз, тој вели: „Тоа се случило во Азија, во земјата каде што е се можно и каде што секој жив во целиот живот се прашува како е ова и зошто е она, а каде што никој никому не може да му одговори и да му објасни, каде што прашањата не се решаваат туку се забораваат: И толку свет и народи таму живеат" (1977: 109).

Но и балканските народи знаат да се гледаат себеси како Други. Најдобар пример за тоа се автосликите со кои се жигосуваат/стигматизираат меѓусебно, како најдобар пример за имаголошки модалитети на другоста и на идентитетот. Еве пример. Во расказот „Мара милосницата", свештеникот фра Грго вака ja опишува турската милосница која по една таква стигматизација, по една изолираност и отфрленост од својата католичка и патријархална заедница, не може а да не се чувствува инфернорно и недостојно:

„Знаеш ли што си ти сега во божјите очи и во очите на христијанскиет свет? Ѓубре, ѓубре, полно смрдеа и црви!"... Пред тој поглед и пред тие зборови нејзе и се чинеше дека целата се собира некаде и се смалува, дека не стои наземи и дека телото и исчезнува пред толкавиот срам, се топи и постои само уште во свеста, како црна дамка што не би можела да ја измие никаква усилба и болка" (1977: 106).

Андриќевата Мара и самата реагира на помислата дека нејзините не jа гледаат веќе исто, дека по нејзиното „припаѓане" кон Вели-паша, не може да биде ништо друго освен една обична и недостојна турска милосница:

„Таа и самата помислуваше на тој збор, во кој чувствуваше нешто модро, меко и разлеано, но смртоносно; навистина, помислуваше на него, но никогаш не го слушна од никого, ниту се осмели да го изговори самата пред себеси; него не го изговори ни фра Грго во својот најголем гнев; сега е изговорен и таа се затетерави под него како под конечен удар" (1977: 128).

Но создавајќи слики за Другите, ние создаваме и слики за себеси. Еве како со зборовите на ликот фра Никола Граниќ, наречен Мумин, е дадена таа проекција:

„А ти мислиш дека таквите какви што сме ние, таму во светот ги чекаат и не започнуваат теферич без нас! Е мој Јусуфе, тоа не е за нас фратрите и Бошњаците. Да, овде те чека кривата босанска бразда и фратарската мака и сиромашкиот бир и тешката служба, а од другата страна може да биде колај и секоја убавина. Но, што ти вреди, кога тоа не е твојата страна! И да појдеш таму ништо нема да ти користи. Цел век ќе останеш она што си... И да бидеш богат и силен, и страшен, прв меѓу првите, никој да не смее ни збор да ти каже, ти би му го прочитал тоа во очите... Туку седи си каде што си, на своето место и во својот свет Ред! Па ако баш мора да грешиш, греши овде" (1977: 141-142).

Затоа ќе речам дека Андриќевото поимање на феноменот припадност/неприпадност кон некја етно-лингвистичка или над-национална заедница, развила кај него една амбивалентна, безмалу апатридна филозофија на идентитетот (Ловреновиќ) која открива еден суптилен ум, опседнат од комплексноста на феноменот Босна, од оној хибриден топос на културна плуралност, виден како граница-мост меѓу Окцидентот и Ориентот, меѓу рационалното и ирационалното, демократијата и теократијата, небаре потврда за светлото и темното, за лицето и опачината на истоста и другоста во самите нас. Мостот на великиот везир Јусуф од Жепа, најдобро ја илустрира оваа моха размисла. Со оваа најуспешна Андриќева метафора сакам да го завршам своето патување низ имаголошките рефлексии на овој писател со над-идентитетска припадност:

„И ова утро везирот.. мислеше на далечната планинска и темна земја Босна (отсекогаш при помислата на Босна имаше кај него нешто темно), која и самата светлост на исламот можеше само делумно да ja осветли и во која е животот, без каква и да е човечност и питомост, сиромашен, штур и одвратен (...) Но пределот не можеше да се припие до мостот, ниту мостот до пределот. Гледан отстрана, неговиот бел и смело извиткан лак изгледаше секогаш одвоен и секогаш сам, а го изненадуваше патникот како необична мисла, заталкана и фатена во карпите и дивината" (1977: 182-183).